• آنان که تجربه های گذشته را به خاطر نمی آورند محکوم به تکرار اشتباهند.

• از میان کسانی که برای دعای باران به میعادگاه می روند تنها کسانی که با خود چتر می برند به کارشان ایمان دارند.

• پیچ های جاده آخر جاده نیستند مگر این که خودت نپیچی.

• وقتی به چیزی می رسی بنگر که در ازای آن از چه گذشته ای.

• آدم های بزرگ شرایط را خلق می کنند و آدم های کوچک از آن تبعیت می کنند.

• آدم های موفق به اندیشه هایشان عمل می کنند اما سایرین تنها به سختی انجام آن می اندیشند.

• گاهی خوردن لگدی از پشت، برداشتن گامی به جلو است.

• هرگز به کسی که برای احساس تو ارزش قائل نیست دل نبند.

• همیشه توان این را داشته باش تا از کسی یا چیزی که آزارت می دهد به راحتی دل بکنی.

• با هر کسی مانند خودش رفتار کن تا نتیجه و عکس العمل کارش را قلبا احساس کند.

• هرگز به کسی که حاضر نیست برای تو کاری انجام بده، کاری انجام نده.

• به کسانی که خوبی دیگران را بی ارزش یا از روی توقع می دانند خوبی نکن اما اگر خوبی کردی انتظار قدردانی نداشته باش.

• قضاوت خوب محصول تجربه است و از دست دادن ارزش و اعتبار محصول قضاوت بد.

• هرگاه با آدم های موفق مشورت کنی شریک تفکر روشن آنها خواهی بود.

• وقتی خوشبخت هستی که وجودت آرامش بخش دیگران باشد.

• به خودت بیاموز هر کسی ارزش ماندن در قلب تو را ندارد.

• هرگز برای عاشق شدن دنبال باران و بابونه نباش، گاهی در انتهای خارهای یک کاکتوس به غنچه ای می رسی که زندگیت را روشن می کند.

• همیشه حرفی رو بزن که بتونی بنویسی، چیزی رو بنویس که بتونی امضاش کنی و چیزی رو امضاء کن که بتونی پاش بایستی.

• هرگاه نتونستی اشتباهی رو ببخشی اون از کوچکی قلب توست، نه بزرگی اشتباه.

• عادت کن همیشه حتی وقتی عصبانی هستی عاقبت کار را در نظر بگیری.

• آنقدر به در بسته چشم ندوز تا درهایی را که باز می شوند نبینی.

• تملق کار ابلهان است.

• کسی که برای آبادانی می کوشد جهان از او به نیکی یاد می کند.

• آنکه برای رسیدن به تو از همه کس می گذرد عاقبت روزی تو را تنها خواهد گذاشت.

• نتیجه گیری سریع در رخدادهای مهم زندگی از بی خردی است.

• هیچ گاه ابزار رسیدن به خواسته دیگران نشو.

• اگر می خواهی اعمالت مورد پسند خدا باشد، در سختیها از خودت بگذر، دیگران را قربانی نکن.

• از قضاوت دست بکش تا آرامش را تجربه کنی.

• دوست، برادری است که طبق میل خود انتخابش می کنی.

• سعی کن لیاقت محبت و مهربانی دیگران را داشته باشی.

استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم هنگامى كه خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌كنند و سر هم داد می‌كشند؟

شاگردان فكرى كردند و یكى از آنها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم.

استاد پرسید: این كه آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى كه طرف مقابل كنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت كرد؟ چرا هنگامى كه خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟

شاگردان هر كدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچكدام استاد را راضى نكرد...

سرانجام او چنین توضیح داد: هنگامى كه دو نفر از دست یكدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یكدیگر فاصله می‌گیرد. آنها براى این كه فاصله را جبران كنند مجبورند كه داد بزنند. هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آنها باید صدایشان را بلندتر كنند.

سپس استاد پرسید: هنگامى كه دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟

آنها سر هم داد نمی‌زنند بلكه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌كنند.

چرا؟ چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیك است. فاصله قلب‌هاشان بسیار كم است.

استاد ادامه داد: هنگامى كه عشقشان به یكدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟

آنها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌كنند و عشقشان باز هم به یكدیگر بیشتر می‌شود.

سرانجام، حتى از نجوا كردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یكدیگر نگاه می‌كنند!

این هنگامى است كه دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باشد